Pochodziła z Mazowsza. Urodziła się 7 października 1902 w Warszawie przy ul. Senatorskiej 38[, w rodzinie szlacheckiej herbu Korab jako córka (drugie dziecko) Ignacego (syna Bolesława Ludwika Chrzanowskiego i Heleny Dmochowskiej h. Pobóg) oraz Wandy (córki Karola Jana Szlenkiera i Marii Zenobii Grosser).

Została ochrzczona w kościele parafialnym św. Wojciecha w Wiązownie Nieznana jest dokładna data przyjęcia przez nią pierwszej Komunii świętej. Dzieciństwo spędziła na domowej nauce, okresowych wyjazdach z babcią Szlenkierową do południowej dzielnicy Francji – Arcachon, na sanatoryjnych kuracjach w Zakopanem, bowiem była dzieckiem chorowitym. W 1910 rodzina jej zamieszkała w Krakowie, gdzie Chrzanowska w latach 1911–1912 uczęszczała do szkoły panny Okołowiczówny, a następnie kontynuowała naukę w latach 1917–1920 w gimnazjum sióstr urszulanek, które ukończyła egzaminem maturalnym z wyróżnieniem.

Powołanie pielęgniarskie

Po maturze w 1920, wraz z koleżanką gimnazjalną Zofią Wajdówną, podjęła pracę w sekcji Komitetu Ochrony Polski, kwestując na rzecz ubogich. Był to okres, w którym zdecydowała o wyborze zawodu pielęgniarki. Okazją do tego było pojawienie się w Krakowie organizacji Amerykańskiego Czerwonego Krzyża. W ramach tej organizacji, pod okiem Stelli Tylskiej, uczestniczyła w 1920 w jednej z sekcji kursu dla pielęgniarek, po którym w listopadzie tegoż roku podjęła pracę w Klinice Chirurgicznej przy ul. Kopernika 40. W latach 1920–1922 uczyła się na Wydziale Filologicznym Uniwersytetu Jagiellońskiego, studiując polonistykę. Doznała w tym czasie urazu lewej dłoni, po którym przeszła operację chirurgiczną. Zaangażowała się następnie w ambulatorium Pań Ekonomek w Krakowie, przy ul. Warszawskiej, gdzie skierowała ją Magdalena Maria Epstein, późniejsza dominikanka i Służebnica Boża. W okresie od 1922 do 1924, uczyła się w Warszawskiej Szkole Pielęgniarstwa, przy ul. Smolnej 8. Po ukończeniu nauki dyrektorka szkoły, Helen Bridge, wysłała ją w styczniu 1925 na studia pielęgniarstwa społecznego w ramach stypendium Rockefellera do Paryża. Po powrocie z Paryża z początkiem 1926 objęła posadę instruktorki pielęgniarstwa społecznego w nowo powstałej Uniwersyteckiej Szkole Pielęgniarek i Higienistek w Krakowie, po czym została wysłana na kolejne stypendium Rockefellera do Belgii, aby poznać zasady pracy pielęgniarki-higienistki szkolnej. Powróciwszy do Polski poświęciła się pracy pedagogicznej, szkoląc nowe zastępy pielęgniarek. W 1925 zawiązało się Polskie Stowarzyszenie Pielęgniarek Zawodowych, którego została aktywną członkinią, pełniąc w nim okresowo różne funkcje w jego Zarządzie (wiceprzewodniczącej oraz członkini). Brała aktywny udział w pracach nad ustawą o pielęgniarstwie. Mając problemy zdrowotne wyjechała wówczas do sanatorium, a po powrocie poświęciła się działalności publicystycznej, pełniąc w latach 1929–1939 funkcję redaktorki naczelnej czasopisma Pielęgniarka Polska oraz zamieszczając w nim wiele pisanych przez siebie artykułów. II wojna światowa przerwała jej pracę w redakcji, do której już nie powróciła. Po wojnie ukazały się w innych czasopismach jej artykuły m.in. w czasopiśmie Pielęgniarka i Położna czy też Myśl Narodowa, gdzie zamieszczono kilka jej napisanych wcześniej wierszy.

W 1931 próbowała na krótko powrócić do pracy pedagogicznej jako asystentka dyrektorki Warszawskiej Szkoły Pielęgniarstwa, ale w 1933, z powodu pogorszenia stanu zdrowia, musiała przerwać tę pracę i wyjechać na kurację do Zakopanego. Tuż przed 1939 wraz z ojcem udała się w podróż do Włoch, gdzie zwiedziła m.in. Asyż.

Po wybuchu II wojny światowej wyjechała z Warszawy (gdzie przebywała 1 września) do Krakowa, w którym włączyła się do pracy w organizacji charytatywnej: Obywatelskim Komitecie Pomocy Społecznej pod przewodnictwem abp. Adama Stefana Sapiehy. Następnie działała w konspiracji.

W jej dorobku znalazł się napisany przez nią podręcznik Pielęgniarstwo w otwartej opiece zdrowotnej. Od 1955 organizowała okresowe konferencje i coroczne rekolekcje dla pielęgniarek, które były prowadzone przez kapłana, ciesząc się dużym zainteresowaniem. Napisała wówczas tzw. Rachunek sumienia pielęgniarki, który był potem rozdawany uczestnikom tych rekolekcji. W tych latach organizowała również wyjazdy do Częstochowy, na Jasną Górę, będące zjazdami służby zdrowia, mimo nieprzychylnego wówczas stanowiska władz państwowych.

Z początkiem roku szkolnego 1957/1958 została przeniesiona do Kobierzyna, by tam objąć stanowisko dyrektorki Szkoły Pielęgniarstwa Psychiatrycznego. Po rocznej pracy w Kobierzynie w 1958 powróciła jednak do Krakowa, ponieważ Ministerstwo Zdrowia rozwiązało Szkołę Pielęgniarstwa Psychiatrycznego, co było powodem jej przejścia na wcześniejszą emeryturę.

Była pomysłodawczynią systemu tzw. pielęgniarstwa parafialnego. Przekonywała proboszczów do rozszerzania opieki nad chorymi w domu w obrębie parafii, a siostry zakonne do współpracy.

Inspiracje do dalszej pracy czerpała poprzez rozwój swojej duchowości, m.in. uczestniczenie w codziennej mszy świętej czy też korzystanie z sakramentu Eucharystii. Od 1956 była oblatką benedyktyńską, związaną z klasztorem benedyktyńskim w Tyńcu.

U schyłku życia

W 1966 zachorowała na chorobę nowotworową, przechodząc w jej trakcie 13 grudnia tegoż roku operację chirurgiczną, a następnie sesje radioterapii. 12 lutego 1973 wygłosiła na spotkaniu Dyrektorów Diecezjalnych Duszpasterstwa Dobroczynności swój ostatni referat Apostolstwo świeckich w opiece nad chorymi. 12 kwietnia tegoż roku, będąc już obłożnie i ciężko chorą, przyjęła z rąk ks. Franciszka Macharskiego, późniejszego kardynała, sakrament namaszczenia chorych po czym 28 kwietnia straciła przytomność, a 29 kwietnia, około godz. 4:00, zmarła w swoim mieszkaniu.

Z inicjatywy członkiń Katolickiego Stowarzyszenia Pielęgniarek i Położnych (m.in. Zofii Szlendak-Cholewińskiej) w 1993 powstała propozycja wyniesienia jej na ołtarze. 4 grudnia 1995 stowarzyszenie to zwróciło się z oficjalną prośbą do metropolity krakowskiego kard. Franciszka Macharskiego, zmierzającą do rozpoczęcia procesu jej beatyfikacji.

Do beatyfikacji potrzebny był cud za jej wstawiennictwem. Takim cudem okazało się uleczenie z rozległego udaru mózgu Zofii Szlendak-Cholewińskiej, która dzięki jej orędownictwu wyzdrowiała oraz powróciła do pełnej sprawności. 7 lipca 2017 za zgodą papieża Franciszka, Stolica Apostolska po zbadaniu okoliczności tego uzdrowienia, uznała je za nadzwyczajne. Beatyfikacja nastąpiła 28 kwietnia 2018 w Sanktuarium Bożego Miłosierdzia w krakowskich Łagiewnikach.

Wydarzenia